Historia spawania i elektrod spawalniczych

Spawanie ma bardzo długą historię. Stosowano je już w VIII–VII tysiącleciu p.n.e., kiedy ludzie nauczyli się wytapiać różne metale. Spawanie odbywało się poprzez podgrzewanie powierzchni i ich dociskanie. Istniało także spawanie odlewnicze — elementy umieszczano w formie, a miejsce ich łączenia zalewano stopionym metalem. Nieco później pojawiło się dobrze znane spawanie kowalskie, w którym mocno nagrzane elementy były zbijane młotem. Do wszystkich tych metod spawania elektrody nie były potrzebne.

Przełomem technologicznym było wynalezienie spawania łukowego. Stało się to na przełomie XIX i XX wieku. Jednak początkowo spawanie łukowe nie zapewniało wystarczającej wytrzymałości spoin, dlatego stosowano je tylko do mniej istotnych elementów konstrukcyjnych.

Udoskonalenia w spawaniu łukowym nastąpiły, gdy wynaleziono elektrody spawalnicze z powłoką. Dokonał tego w 1904 roku Oscar Kjellberg. Otrzymał patent na wynalazek i założył firmę ESAB, która do dziś jest jednym z liderów w produkcji sprzętu spawalniczego. W 1907 roku pojawiła się pierwsza topliwa elektroda spawalnicza wykonana z kawałka drutu z klejową powłoką krzemianową. Początkowo powłoka miała jedynie zapobiegać spływaniu metalu, ale przy okazji znacznie poprawiała ochronę obszaru spawania.

Na światowym rynku elektrody spawalnicze pojawiły się nieco później — w 1928 roku, co zapoczątkowało ich powszechne zastosowanie.

W ZSRR produkcja elektrod rozpoczęła się w 1933 roku. Pierwsza krajowa marka elektrod nosiła nazwę LIM i była przeznaczona do spawania stali. Jej twórcą był A.P. Gorjaczew, pracujący wówczas w Leningradzkim Instytucie Metali (stąd pochodzi nazwa elektrod).

Obecnie na rynku dostępne są liczne rodzaje elektrod do spawania różnych metali i stopów. Różnią się one właściwościami użytkowymi i są przeznaczone do spawania określonych materiałów.

Na współczesnym rynku znajdziemy elektrody zarówno z powłoką, jak i bez niej. Powłoki mogą być podstawowe lub mieszane — rutylowe, rutylowo-węglanowe, ilmenitowe itp. Wybór jest ogromny.

Czy O. Kjellberg mógł przypuszczać, że jego wynalazek stanie się tak popularny i pożądany? Być może tak.