Rosyjski parkiet — to sztuka

Tradycje wytwarzania parkietu sięgają XIV wieku. Do dziś technologie były nieustannie rozwijane i zasadniczo zmieniane, pojawiało się coraz doskonalsze wyposażenie, jednak niezmienna pozostała pierwotna jakość i zainteresowanie, jakie ludzie wykazują wobec tych produktów.

Samo słowo «parkiet» przyszło do Rosji z Francji, gdzie w istocie oznacza równo ułożoną podłogę, posadzkę. Piotr I najwyżej docenił piękno francuskich pałacowych posadzek wykonanych z najlepszych gatunków drewna, i wkrótce właśnie za sprawą Wielkiego Imperatora Rosyjskiego słowo to przyjęło się w języku rosyjskim. Jednak technologia układania drewnianych podłóg z niewielkich desek była na Rusi stosowana już wcześniej i nazywano ją «клепки». Na przykład w XVI wieku w budynkach użyteczności publicznej mistrzowie stosowali jeden ze sposobów układania parkietu — „jodełkę”, ale wtedy takie pokrycie podłogi nazywano «косящатое».

Ogromne doświadczenie w sztuce rzeźbienia w drewnie oraz duża liczba rzemieślników posiadających umiejętności artystycznej obróbki drewna stworzyły korzystne warunki dla rozwoju rzemiosła parkieciarskiego w Imperium Rosyjskim. Już w XVII wieku parkiet dębowy układano na wapiennej podkładzie, a powstające szczeliny wypełniano wapnem zmieszanym z żywicą. Wówczas zaczęły pojawiać się różne technologie układania podłóg, różniące się w zależności od użycia różnych gatunków drewna. Pozwoliło to tworzyć prawdziwe kompozycje z drewna o różnym rysunku słojów i kolorze. W zależności od stosowanych przez mistrzów materiałów parkiet nazywano półkolorowym, kolorowym, dębowym i sztukowym. A w XVIII wieku opanowano technologie wytwarzania parkietu panelowego.

Przykłady zabytkowego artystycznego parkietu można zobaczyć i dziś — wystarczy spojrzeć na pokrycia podłogowe Pałacu Zimowego, Pałacu Ostańkino i Chińskiego Pałacu w mieście Lomonosowie. One, podobnie jak same budowle, uważane są za arcydzieła rosyjskiej sztuki dekoracyjnej. Nigdzie indziej na świecie nie można znaleźć tak ogromnego zróżnicowania parkietów artystycznych, jak właśnie w Rosji.

Aż do lat 70. XIX wieku cała praca przy wytwarzaniu parkietu była wykonywana ręcznie, i dopiero potem zaczęły powstawać pierwsze fabryki, których liczba znacznie wzrosła na początku XX wieku. Do tego czasu parkiet wytwarzano na ponad 85 przedsiębiorstwach państwowych. Oczywiście przejście na produkcję fabryczną praktycznie zniweczyło artystyczny parkiet, jednak i dziś nikt nie zajmuje się jego masową produkcją.

Pomimo szerokiego asortymentu różnego rodzaju pokryć podłogowych, parkiet, jak dawniej, pozostaje jednym z najbardziej niezawodnych rozwiązań do wykończenia podłogi zarówno w domu, jak i w obiektach publicznych. Nawet cena w przedziale od 20 do 100 dolarów za metr kwadratowy nie odstrasza ludzi: są gotowi kupić ten wspaniały, naturalny materiał. I nic dziwnego — tak piękny materiał, idealnie pasujący do wnętrza każdego pomieszczenia, posiadający godne pozazdroszczenia cechy użytkowe, takie jak trwałość, ciepło i ekologiczność, nie może pozostać bez popytu.