Pierwsze taksówki w kraju rad

W latach 1932—1936 GAZ‑A był pierwszym samochodem osobowym produkowanym masowo. Stał się pierwszą radziecką taksówką klasy VIP, zastępując wszystkie samochody zagraniczne.

Takie samochody miały pięciomiejscowe, czterodrzwiowe nadwozie — tak zwany «faeton», i były pierwszymi w Związku Radzieckim samochodami‑taksówkami. GAZ‑A był pierwszym krajowym samochodem, na który montowano hydrauliczne amortyzatory typu kolowrat o jednostronnym działaniu.

Felgi z drucianymi szprychami były bardzo sztywne, mocowane nieruchomo w piaście i na obręczy, i nie miały nypelków regulacyjnych. Na wszystkich kołach robocze hamulce były szczękowe, z napędem mechanicznym. Hamulec ręczny był taśmowy, z napędem na tylne koła.

Skrzynia biegów w samochodzie była 3‑biegowa, paliwo do gaźnika podawane było grawitacyjnie, a instalacja elektryczna była dość prosta.

Nadwozie GAZ‑A było wyposażone w wycieraczki przedniej szyby z napędem próżniowym oraz lusterko wsteczne, przy czym przednia szyba mogła poruszać się w ramie. Dla wygody kierowcy pod pedałem przyspieszenia przewidziano nieruchome podparcie. Prześwit był dość duży. Większość kierowców bardzo łatwo opanowała ten samochód. Jednak faetony nie były zbyt komfortowe dla pasażerów taksówek w chłodne pory roku, a zakład samochodowy GAZ jeszcze nie produkował samochodów osobowych z zamkniętym nadwoziem. Dlatego moskiewska fabryka «Aremkuz» w 1935 roku rozpoczęła wypuszczać niewielkie serie czterodrzwiowych zamkniętych nadwozi z drewnianą ramą, które były obijane blachą i montowane na podwoziu GAZ‑A.

W latach 1936–1943 zakład GAZ produkował słynną «Emkę» — samochód GAZ‑M‑1. «Emka» przeszła całą Wielką Wojną Ojczyźnianą, a w powojennych latach była z powodzeniem używana jako taksówka. W 1940 roku na trasach kursowało około 3 tysięcy taksomotorów GAZ‑M‑1.

Później Gorkowski Zakład Samochodowy zawarł umowę o pomocy technicznej z fabryką Ford, w wyniku czego otrzymał dokumentację techniczną na Ford‑40. Kierownictwo projektu przygotowania do produkcji nowej marki samochodu objął główny konstruktor zakładu Lipgard A.A. Ten projekt później zaczął być nazywany GAZ‑M‑1.

Głównym nowatorskim rozwiązaniem dla radzieckiego przemysłu samochodowego stał się nowy typ nadwozia, które było teraz zamknięte i wykonywane z pełnego metalu. Wyjątkiem była tylko boczna belka dachu, która pozostała drewniana.

Udoskonalono wiele układów samochodu: silnik był smarowany pod ciśnieniem, układ chłodzenia pracował z pompą, zastosowano odświeżony gaźnik itp.